Panong nangyari to?! Db galit si Kate kay James?! Db?! Bakit magkayakap sila ngayon?! Bakit ang higpit higpit ng yakap ni Kate kay James?! Bakit sya umiiyak?! Bakit?! Bakit ganito?! Bakit nangyayati to?! Ano ba to?!
Eto na naman. Eto na naman ung hindi magandang pakiramdam sa dibdib.. Eto na naman ung pakiramdam na para kang pinapatay sa loob, ung pakiramdam na ang bigat, ung pakiramdam na parang gusto mo ng sumabog sa sobrang saket..
Wala akong ibang magawa kungdi ang tumayo dun at tignan sila. Parang nakadikit ung paa ko sa lupa. Hindi ako makagalaw kahit gustong gusto ko ng umalis dun sa kinatatayuan ko. Dahil ayoko ng makita to. Hindi na ko na kaya. Parang sasabog na talaga yung dibdib ko.
"M-M-Mark?" Nakita ko ni Kate. Umalis sya sa yakap ni James at tumitig saken. Yung mga luha sa mata nia dahan dahang namumuo.
"M-Mark.." Sobrang hina ng boses nia. Halos hindi ko na sya marinig.
"Pare..."
Anong pinapare-pare nitong isa na to?! Pare?! Anong klaseng pare yun!? P*TANG INA NIA MAMATAY NA SYA!
Lumakad na ko palayo, pabilis ng pabilis ung lakad ko. P*tang ina talaga, ang saket saket. Tagos na tagos sa puso ko.
"Mark sandali!"
Humabol saken si Kate, hinawakan ako sa braso. Kahit ganun yung nakita ko, hindi ko pa den magawang magalit sa kanya kaya ano pa nga bang gagawin ko? Eh di huminto.
"Mark, pls makinig ka muna saken.. Pls parang awa mo na... Mark.." Umiiyak na naman sya. Nadudurog na naman ung puso ko.
"Kate, ano pa bang papakinggan ko? Hindi pa ba sapat ung nakita ko para malaman ko at tumatak sa utak ko na kayo na ni James? Hindi pa ba ebidensha yun na sya ung mahal mo?!"
"Hinde Mark-"
"HINDI GANUN UN?! Tang na naman Kate, wag mo kong gawing tanga!"
"Hindi kita ginagawang tanga Mark!"
"Nangako ka na pupunta ka sa bahay, nangako ka na kakain tayo, nangako ka na pupunta ka dahil birthday ko! Birthday ko Kate!"
"Mark.. Sorry talaga... Pls-"
"Pls wag akong magalit sayo?! Yun na nga ung problema eh, HINDI KO KAYANG MAGALIT SAYO DAHIL MAHAL NA MAHAL KITA!"
Tumulo na ung luha ko sa sobrang sakit, sa sobrang bigat nung sitwasyon. Akalain niong isang babae lang ang magpapaiyak saken?! Akalain niong iiyak ang isang Mark Eillor Vista eh iiyak sa harap ng babae?!
"Mark.."
Umiiyak na naman sya - humihikbi. Pero sa pagkakataon na to, wala na kong magagawa. Pano kong makakapagpatahan kung ako mismo eh umiiyak?! Pano ko syang patitigilin kung ako mismo eh hindi na makapagsalita?!
Dahan dahan syang lumapit saken. Niyakap nia ko ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit. Parang gusto ko ng umiyak ng umiyak nun. Umiyak ng may kasamang hikbi. Umiyak at ilabas lahat ng sama ng loob ko. Pero for some reasons, hindi ko magawa. Tahimik lang na tumutulo ung luha ko habang ung puso ko, sumisigaw na at nagwawala. Iyak pa den ng iyak si Kate. At habang yakap nia ko eh nagsasalita sya. Sorry sya ng sorry.. Walang katapusang sorry..
Kumawala ako sa yakap nia. Masyado ng masakit. Hindi ko na kaya. Pinunas ko ung luha ko sa manggas ng tshirt ko at pinilit kong kalmahin ung sarili ko.
"Kate tama na. Hindi mo ko kailangang yakapin. Hindi ko kailangan ng consolation prize. Hindi mo kailangang magsorry saken. Hindi mo naman ako boyfriend db? Wala akong karapatan sayo kaya wala den akong karapatan na pagbawalan ka. Wala kang kasalanan saken. Siguro kung meron man eh un ung hindi mo pagpunta sa birthday ko. Yun lang. Hindi mo kasalanan kung hindi mo ko kayang mahalin."
Tumalikod na ko at naglakad papalayo.
"Mark, hindi sa - hindi - kita kayang ma-mahalin.. Hindi yun ung dahilan.. Pls makinig ka muna.."
Tumigil ako sa paglalakad pero hindi ko sya nilingon.. Dahil baka lumuhod lang ako sa harap nia at magmakaawang mahalin nia ko..
"May - dahilan Mark... May dahilan ung nakita mo.. Kaya kame magkayakap dahil.. dahil sya si - sya si Siege.."
ANO?
AnO?! Si James si Siege? Db patay na si Siege? Panong naging si James si Siege? Imposibleng maging iisang tao lang sila! Imposible! Imposibleng Imposible! Unang una, tropa na kame ni James simula noon pa.. Hindi.. Hindi talaga pwedeng mangyari yun.. Hindi talaga..
Imposible yang sinasabi mo Kate
"Makinig ka naman muna Mark.. Please.."
Hindi ko kayang hindian si Kate. Kahit alam kong masasaktan lang ako sa maririning ko, alam kong pakikinggan ko pa den sya. Hinatak ko sya papunta sa bahay. Papunta dun sa rooftop.. Papunta dun sa hinanda ko.. Para kahit paano, makita naman nia yung pinaghirapan ko..
M-Mark.. Ikaw ang.. Nag-ayos nit]
Oo. Para sana maiba naman. Sige na, umupo ka na jan, wala na naman akong magagawa eh. Nasayang na ung pinaghirapan ko. Sige na. Magsalita ka. Ipaliwanag mo
Umupo siya, tapos umupo na din ako.
Sige na, sabihin mo na kung pano sila naging isa]
"Hindi... hindi ko den alam
"HINDI MO ALAM?! Panong hindi mo alam eh ikaw yung nagsabi saken na si James ay si Siege?!!"[/color] Hindi ko napigilang sumigaw.. Pano niyang nagawang maniwala kung hindi naman pala nia alam?!!
Hindi ko alam.." Umiiyak na naman sia.."Basta ang - sabi nia - sia si Siege. Pa-patay na d-ddaw si James
ANO?! PATAY NA SI JAMES?! P*tang ina naman.. Panong nangyari yun Kate?
]"HINDI KO ALAM! Hindi ko alam Mark.. Hindi ko alam.. Ang alam ko lang ngayon.. buhay si Siege.. Buhay sia.. Nandito sya
Bigla syang tumahimik - nakaupo lang dun, nakatakip ung mga kamay nia sa muka nia.. Umiiyak. Hindi ko sya magawang tignan. Hindi ko sia magawang titigan. Masyadong masakit. Hindi ko kaya.
Ano ba namang birthday to?! Akala ko magiging masaya ko ngayon.. Kala ko makakasama ko si Kate - kakain kameng dalawa, magkkwentuhan, magtatawanan.. Akala ko magiging memorable tong birthday ko na to.. Sa bagay, memorabale nga naman.. Panong hindi magiging memorable to!? Akalain niong nabuhay ang patay at namatay ung buhay? Nawalan na nga ako ng bestfriend, nawala pa pati ung babaeng mahal ko. Yung PINAKAmahal ko!
Ang ganda ng birthday gift nio saken Lord.. SA SOBRANG GANDA GUSTO KO NG MAGPAKAMATAY! Tangna, ang ganda nio den magbiro eh no?! Hayup den sa timing! Sa dinami-dami ng araw.. Sa dinami-dami ng okasyon.. Ngayon pa. Ngayon nio pa babawiin saken si Kate.. Di bale, kahit kelan naman hindi sya talaga naging saken eh. Kahit kelan HINDI NIO SIA BINIGAY SAKEN!!!
"Mark.. Galet - galet ka ba saken?"
"Hindi."
"Mark.. tignan mo naman ako o.."
"Hindi ko kaya Kate. Hindi ko kayang tignan ka.. Hindi ko na kayang makita ka.. Sige na Kate, umalis ka na. Puntahan mo na sya. Kung sino man sya talaga. Hinihintay ka na nia."
"Pero -
P*UTANG INA PLS LANG KATE UMALIS KA NA! Hindi mo ba naiintindihan an nasasaktan ako?! Hindi mo ba kayang intindihin yun?!"
"Mark.. Sorry.. Sorry.. Sorry.."[/color] Paulit-ulit syang nag-sosorry. Sorry lang sya ng sorry.. Iyak siya ng iyak. Pero kahit anong sorry nia, o ng kahit na sino, hindi naman mawawala yung saket na nararamdaman ko eh. Para kong mamamatay.. Parang dinudurog yung puso ko.. Masaket talaga. Sa sobrang sakit, hindi ko na mapigilan ung luha na tumulo. Kahit ayaw ko, kahit pigilan ko, tumutulo pa den sila.. Ganun kasaket.
"Pls Kate, umalis ka na.. Wag ka mag-alala, bukas ok na ko. Cge na, puntahan mo na sya.. Madami pa kayong kailangang pag-usapan.
Lumapit sya saken, may inabot na tape.
"Happy birthday Mark. Sorry - sorry talaga.."
Umalis na nga sia, habang ako naiwan dun, nakaupo. Tahimik na umiiyak. Nakatitig sa kanya habang papalayo sya ng papalayo.
Siguro nga hindi sya para saken. Siguro nga, ginawa siya ng Diyos para kay Siege. Kay Siege at kay Siege lang. Pero, bakit kailangang pa kasing makilala ko sya kung hindi din naman pala sya para saken? Baket kailangan pang mag krus yung mga landas namen kung maghihiwalay den kame ng pipiliing daan?
Bakit ko pa kase sya kailangang mahalin kung kakailanganin ko din pala siyang pakawalan?
Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa. Gusto kong isigaw sa buong mundo na nasasaktan ako.. Gusto kong
ipagsigawan yung nararamdaman ko.. Pero hindi ko magawa. Eto lang ako, nakaupo sa isang sulok ng kwarto ko, may hawak na beer, tuliro.. tulala.. Tahimik na umiiyak.
Wala na sia. Wala na yung babaeng nagapangiti saken, nagpapatawa, nangaasar, nangugngulit.. Yung batang iyakin na lagi kong pinapatahan.. Yung batang ginagawang unan ung balikat ko.. Yung babaeng nagpabago saken.. Sa buhay ko.. Wala na siya. Wala na si Kate. At wala na den akong magagawa.
Bakit ba kase ganun?! Bakit pa ba ko nahulog sa kanya?! Bakit sa kanya pa?! Bakit pa dun sa may iba ng mahal?! Eto namang si Lord, pasaway. Alam naman niyang magkakaganito db? Bakit hindi nia pinigilan ung puso ko na mahulog?! Bakit kailangan pang umabot sa ganito na akala ko magiging ok na lahat.. Na magiging kame.. Na mamahalin den nia ko.. Bakit kailangan pa nia kong paasahin?!
Ganito ba talaga kasakit magmahal?! Ganito ba talaga na parang inasinang singaw ung puso ko?! Na parang dinudurog?! Na parang donut na may malaking butas sa gitna?! Na parang may nakataling truck sa puso ko sa sobrang bigat ng pakiramdam? Na parang hindi mo na ulet magagawang tumawa o ngumiti man lang? Ganito ba talaga tong lecheng pagmamahal na to?!
"Hi Mark! Hulaan mo kung sino to.."
Sino pa? Eh di si Kate. Tong babae na to talaga oh.. Ang dami ding pakulo sa buhay.. Wala nga lang originality.. Gayahin ang style ko?
]"Uuuuuuy, kinikilig sya. Naririnig nia ung boses ko... Hehehehe.."
Ang saket pero hindi ko den mapigilang mapangiti..
"Kakantahan kita ng happy birthday ah! Pero walang sisihan pag umulan... Ehem Ehem.. Happy birthday to you.... Happy birthday to you.. Happy birthday happy birthday, happy birthday to youuuuuuuuuuuu! Yey... Ang galing galing ko no? Oo ka na lang. Hehehe.."
Oo na, sige na, malakas ka saken eh.
"Uhm.. thank you po sa lahat ah.. Kase hindi mo ko iniiwan kahit lagi akong umiiyak. Yaan mo, hindi na ko iiyak para wag ka na mahirapang magpatahan saken.. Thank you sa pagpapatawa mo saken, sa mga breakfast, sa mga stuffed toys, sa mga roses.. At chempre, sa mga harana mo saken.. Thanks for making me feel special ah.. Sobrang saya ko nga kase nakakilala ako ng isang gwapo, cute, mabait, maqulet, thoughtful, sweet, at malambing na Mark. San ka pa? Uuuuuuuy, nagbblush sya. Hehehehe... Seriously, i could not ask for more. I love you love of my life.. Happy birthday! MUAH!"
I could not ask for more?
Sana pala hindi ko na lang pinakinggan to.. Lalo lang akong nasasaktan eh.. Parang lalo pang ipinagdiinan na wala na siya saken.. Kahit napapangiti ako, nandun pa den ung saket. Yung p*tang inang saket na hindi maalis sa puso ko.
I love you love of my life?
Sana nga
Nagpunta ko sa court para mahimasmasan. Baka sakaling malaglag ung saket habang tumatakbo ko ng pabalikbalik sa court. Lahat ng galit at saket, dito ko ibubuhos. Lahat ng emosyon. Lahat ng nararamdaman ko. Konting dribble, konting takbo, konting shoot. Yun lang naman ang katapat neto eh. Basketball. Pag may problema ka at di makuha ng alak, daanin sa basketball. Motto ni James. Malay mo, gumana.
"Pare.."
Nice. Si Ja - Siege.
"Pwede ba tayong magusap?"
Binato ko sa kanya ung bola. "Basketball na lang tayo."
Dnribble nia yung bola. Inagaw ko. "Sino ka ba talaga?"
"Ako si Siege."
"Siege? Nice one pre. Sige nga, pano kang naging si Siege?"
Inagaw nia yung bola, sabay shoot. "Kakambal ko si James."
Kinuha ko ung bola, dnribble. Tinitigan ko sya. Kakambal nia si James? Lokohin nia lelang nia.
"Siya ung nasa koche. Siya ung namatay."
"Kung ikaw si Siege, bakit hindi ka kagad nagpakita?" Shoot.
"Nagkaron ako ng short-term amnesia." Steal.
"At ngayon mo lang naalala?"
"Oo." Nakashoot sya ulet.
"Mahal na mahal ka nia, alam mo ba yun? At masyado na syang nasaktan ng dahil sayo."
Bola ko na.
"Kaya kung ako sayo, hindi ko na siya pakakawalan. Aalagan ko sya. Mamahalin ko sya."
Pivot.
"Wag na wag mo siyang paiiyakin pre.."
Isang ikot.
"Dahil pag ginawa mo yun, tandaan mo, babawiin ko sya sayo."
Pasok. 3 pts...
No comments:
Post a Comment