Nung sinabi niya un, biglang bumuti ung pakiramdam ko...
Nanood kame ng sine. Siguro mga tatlong ulet naming pinanood ung palabas. Kase naman eh, hindi ako makapg-focus. Pano kong makakapag-concentrate sa movie eh si Kate ung pinapanood ko. Kung pano sya matawa sa mga jokes dun sa movie, kung pano sya magulat, at kung pano sya tumili pag may pinapatay na. Ewan ko ba dito kay Kate, bat yan pa gustong panoorin.
After naming manood eh nag-Starbucks naman kame. Ang sarap sarap mag-relax. Higop higop lang ng kape habang nakaakbay kay Kate. Tapos sya naman eh nakahiga sa balikat ko, umiinom den ng frappe nya. Every now and then, binubulungan nya ko ng i love you. Hay Lord pwede bang dito na lang ako forever?
Kaso hinde ako pinayagan ni Lord eh. Umalis den kame pagkatapos magharutan at mag-asaran ng konti. At habang tumatagal eh nararamdaman ko ng i'm doomed. Wala akong choice kung hinde ang sabihin sa kanya ung napakasama at kahindik-hindik na balitang un. Asar.
Dinala ko sya sa tuktok ng main building kung saan prepared na ang aking mga props. May mat, may drinks at konting food. Lahat pinaayos ko kay kuya guard. (Wag ka mag-alala kua guard, isasama kita sa acknowledgements ko. Hehehe.)
"O Mark, bat may ganito dito?"
Hindi ko na sya sinagot. Inaya ko na lang syang humiga dun sa mat.
So ayun, humiga kameng dalawa. Kahit hinde kame nag-uusap at nakatitig lang sa mga stars sa langit, pakiramdam ko, ako na ung pinakamasayang tao sa mundo. Pakiramdam ko, kumpleto ako. Kontentong kontento na ko. Kung pwede lang sana na kame na lang ni Kate ung mga bituin, eh di sana kahit kelan hindi na kame magkakahiwalay.
"Ang ganda ganda noh Mark?"
Umupo sya, yakap yakap nya ung mga binti nya. Yung ulo nya, sinandal nya sa tuhod nya tapos pumikit sya. Umupo na den ako. Nakakatitig lang sa kanya. Lumubog ung puso ko. Alam kong bilang na ung mga araw na magkakasama kame.
"Gusto ko Mark, pag nagpakasal na tayo, titira tayo sa malaking maliking bahay. Tapos gusto kong dalawang anak. Isang babae chaka isang lalake. Tapos Mark den ung pangalan nung lalake para maging kasing gwapo mo. Tapos - "
Niyakap ko sya. Tama na, ayoko ng marinig yan. Mas mahihirapan lang akong umalis. Mas mahihirapan lang akong iwan sya. Mas madami lang akong maaalala pag wala na sya.
Habang yakap ko sya, bumalik sa isip ko lahat ng mga nangyari.
Naalala ko nung una ko syang nakita sa court..
Nung umiyak sya sa classroom..
Nung unang beses na dinala ko sya dito..
Nung nakatulog sya sa balikat ko habang umiiyak..
Nung nag-star city kame..
Nung sinabihan nya ko ng mahal nya ko..
Lahat ng yakap nya..
Lahat ng halik nya..
Lahat ng i love you nya..
Yung pagbigkas nya ng pangalan ko..
Yung mata nya..
Yung ngiti nya..
Si Kate.. Ung babaeng mahal na mahal ko...
"Kate, may kailangan akong sabihin sayo.."
Tumulo na ung mga luha ko.
"Kate, gusto kong malaman mo na ikaw.. ikaw lang ang babae na minahal ko ng ganito. Ikaw lang den ung nagmahal saken ng ganito. Dahil sayo, naging masaya ko."
"Mark?"
Bumitaw sya sa yakapat tinignan nya ko mukha.
"Mark.. Baket.. Baket umiiyak ka? May.. M-m-may problema ba?"
Nakikita ko na natatakot sya. Nangigilid ung mga luha nya. Alam nya. Alam nyang may mali.
"Basta Kate, tandaan mo, mahal na mahal na mahal kita. At ikaw.. ikaw na ung huling babaeng mamahalin ko."
Tumulo na ung mga luha nya. Alam na nyang may problema.
"Mark... Mark naman eh.. Baket ka ba ganyan?"
"Kase Kate, aalis kame. Pupunta kame ng america. Dun na kame titira. Dun na ko pag-aaralin ni papa."
Tuluyan na syang umiyak. Niyakap ko sya ulet pero tinulak niya ko palayo.
"Ang sabi mo, hindi mo ko iiwan. Sabi mo, dito ka lang lagi. Ang daya daya mo naman Mark eh! Sabi mo.. Dito ka lang lagi.. Db sabi mo yun? Db? Db pinangako mo saken un? Baket ka aalis? Baket mo ko iiwan? Mark naman eh.."
Iyak na sya ng iyak. Hinahampas nya ko pero habang lumalakas ung pag-iyak nya, humihina ung mga palo nya.
"Ang sama sama mo Mark.. Ang daya daya mo.. Sabi mo dito ka lang.. Db? Db?!"
Tinakpan nya ung muka nya at tuluyan ng umiyak ng umiyak.
"Kate naman eh.. Wag ka namang ganyan.. Hindi ko den naman to gusto eh. Masaket den saken to. Pero, wala akong magagawa. Si papa ang masusunod. Hindi ko gustong iwan ka dahil ayoko... Ayokong mawala ka saken..."
Yumakap na lang sya ng bigla saken at niyakap ko den sya ng mahigpit na mahigpit. Ayoko syang pakawalan.
"Shhhhh, tama na. Babalik den naman ako eh."
"Pero kelan pa? Kelan ka pa babalik Mark?"
"Hindi.. Hindi ko alam.. Pero Kate, pangako, babalik ako.."
"Babalik ako para sayo."
Masaya ko kase naintindihan ni Kate na kailangan kong umalis. Masaya ko kase hindi sya nakipagbreak saken. Masaya ko kase hindi namen ginaya ung mga ‘mas mabuti pa maghiwalay na lang tayo’ na drama sa mga telenovela. Instead, after ng iyakan, eh napagkasunduan namen na hihintayin nya ko kahet anong mangyari. Ang sarap ng feeling na makakaalis ako ng maluwag ung dibdib. Ang sarap ng feeling na habang nandun ako eh hindi ako kakabahan na baka wala na kong balikan. Ang sarap ng feeling na alam kong kahit anong mangyari eh may Kate na maghihintay sa pagbalik ko.
Araw araw magkasama kame. Kung mag-enjoy kame eh ung parang wala ng bukas. Minsan nakakalungkot den lalo na pag naiiisip ko na wala ng mangungulet saken pag nandun na ko. Wala ng magsasabi saken ng I love you. Wala ng yayakap saken. Wala na deng kiss. Wala ng Kate. Pero twing sinasabi ko sa kanya lahat un, niyayakap lang nya ko at pinapatigil. Sabi kase nya mas gusto daw nya kung magpapakasaya kame kesa magmumukmok. Konti na nga lang ung panahon na magkakasama kame eh, magddramahan pa ba naman kame? Sabi ni Kate gusto daw nya na mapasaya nya ko habang nandito pa ko. Gusto daw nyang bumawi para sa mga oras na nasayang. Sabi ko naman, hindi na nya kailangang mag-effort kase makasama ko lang sya, sobrang masaya na ko.
Pero in fairness noh, muntik pa kaming mag-away nung huling gabi ko dito sa Pinas. Last date namen. Cinancel nya dahil bibili daw sya ng regalo para sa pinsan nya. Muntik pa nga akong magtampo eh pero dahil ganun ko sya kamahal at dahil ayokong mag-away kame, hindi na ko nagalet. Buti pala hindi ako nagalet kase surprise despidida pla.
Nandun silang lahat – classmates, mga pinsan ko na hindi ko alam kung pano nya hinagilap, ung buong tropa. At ang hindi ko inaasahan, si James.
“O, anong ginagawa mo dito?”
“Ako nagpapunta sa kanya dito Mark.” HUWAT DA PAKING SHET!?
“Tol, aalis ka na daw?” Kungyari ka pa jang concerned. If i know nagpplano ka na naman ng kung ano.
“Oo. Bukas na ng tanghali.”
“Kelan ka babalik?”
“Hindi ko alam. Siguro matagal pa. Dun na ko mag-aaral eh.”
“Pre, pwede bang kalimutan na naten ung mga nangyari? Aaminin ko, kasalanan ko talaga. Ayoko den naman na umalis ka ng mag-kaaway tayo.”
Ganun na lang ba un? Pagkatapos mo kong ipabugbog, pagkatapos mong agawin saken si Kate, pagkatapos mo syang saktan, sorry na lang?! Yun na un?!
“Mark.. Pls?” Payn! Sabi ko nga makikipagbati na ko eh. Si Kate na nagsalita eh.
“Pasalamat ka kay Kate James..”
“Aminin mo na Mark, na-miss mo den ako.” Asa ka! Baka ako namiss mo.. Hehe.
“Sapakin kita jan eh.”
“Awwww, kiss na kayo! Haha, kiss and make-up na!” Kate talagaaa.. Kung di lang kita mahal.. Nakuuu..
“Oo nga tol, kiss and make-up na tayo, na-miss kita eh. Haha.”
Ang g*go talaga ni James, pinagduldulan talaga ung nguso nya saken hanggang sa nahalikan na nga nya ko. Isang nakakapanindig-balahibong experience pero masaya, dahil ayos na kame ng best friend ko. Nag-usap kame, sinabi kong alagaan nya si Kate para saken pero wala ng sulutan dahil pag nangyari un, i-lilips to lips ko sya.
Ang saya tignan na nanjan lahat ng mahal mo at nagmamahal sayo. Ang sarap tignan na masaya lahat. Parang tumigil ung oras para saken.. Masaket lang isipin na tong mga kulitan at gaguhan na to ung isa sa mga bagay na mamimiss ko pag alis ko. Isa sa mga bagay na hahanap-hanapin ko.
Umabot hanggang alas-tres ung inuman at kodakan. Si Kate, tumabi na kay Kulet tapos isa isa na den silang nakatulog.. Shempre last man standing ako. Malungkot na makita ko lahat ng mga taong iiwan ko.. Lahat ng mga mawawala saken..
“Uy… Si.. Mark, naiiyak.. Wag ka mag-alala tol, hindi ka namen makakalimutan. Chaka.. ung bilin mo saken.. Wag ka den magalala.. I-lilips to lips ko lahat ng titingin sa Kate mo..”
“Sira ka talaga, matulog ka na nga lang jan..”
“Seryoso pre, mamiss kita..”
At tuluyan na ngang nakatulog si James.
11:45. Oras ng flight ko. Gusto kong ibalibag ung eroplano para hindi na ko umalis. Gusto kong ipagsigawan kay daddy na dito ko masaya. Gusto kong iglue na lang ung paa ko para hindi na ko umalis. Pero hindi ako si superman para mabuhatung eroplano. Hindi din ako ganun katapang para suwayin si daddy. At mas lalong wala akong balak tumira sa airport habang buhay.
Nakatitig lang ako kay Kate. Hawak yung kamay nia. Nagpipigil ng luha. Parang scene lang sa mga telenovela kung san maghihiwalay na ung bidang lalake chaka ung leading lady nya. Ang pinagkaiba lang, kame ni Kate hindi nagsasalita, tahimik lang.
Masyado sigurong overwhelming ung emotions kaya hinde na makahabol ung dila namen sa nararamandaman namen. Masyado nga matindi para masabi. Pero kahit hindi kame nagsasalita, alam kong nagkakaintindihan na kame.
Flight blah blah blah.. Shattap!
“Mark, tara na…”
Hindi ako makapaniwala, aalis na talaga kame. Hindi ako gumalaw, hindi ako nagsalita, pero deep inside, todo panalangin ako na sana may lumitaw dito na Michael V. na sisigaw ng YARI KA! NASA TV KA! Naghintay ako. Walang Bitoy na lumabas. Walang camera. Walang staff. Walang accomplice. Pero may babaeng yumakap saken ng mahigpit na mahigpit at nagsabi saken na mahal na mahal nya ko at hihintayin nya ko kahet anong mangyari.
Wala talaga akong masabi. Hindi ko kayang magsalita. Pakiramdam ko sasabog na ko. Maisip ko lang na kailangan kong iwan si Kate pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan namen eh nadudurog na ung puso ko sa saket. Akala ko tanggap ko na pero eto ko ngayon, humahagulgol na parang batang ayaw bumitaw sa mommy nya.
“Anak, kailangan na talaga nating umalis. Baka maiwan tayo.”
Bumitaw sa yakap si Kate. Nagtitigan lang kame tapos sabay na nagpahid ng luha at tumawa. Pinangako kase namen na hindi kame iiyak kahet anong mangyari.
Kinuha ko ung kamay nya at binigay ung ‘farewell gift’ ko sa kanya.
“Alam ko yung huling taong nagbigay sau nyan, iniwan ka at hindi na bumalik. Pero Kate, tandaan mo, kahit anong mangyari, babalik ako.. Sana tuwing makikita mo yan, ngingiti ka at maaalala mo lahat ng happy memories naten. Ayokong iiyak ka habang wala ako ah. Ako lang naman may chagang magpatahan sayo eh..”
“Mark naman eh..” Iyak tawa nya kong niyakap, tapos binigay naman nya saken ung ‘farewell gift’ nya. “Sa airplane mo na buksan.. Sige na, baka maiwan pa kayo.. Tito, tita, thank you po. Kayo na po bahala kay Mark. Paki batukan na lang po pag pinagpalit ako. Ingat po kayo..”
Buntong hininga.
“Mark…” Ngumit lang sya at naintindihan ko na lahat ng gusto nyang sabihin.
Tumalikod na sya at naglakad palayo. Gusto ko syang habulin, yakapin at hindi na bumitaw kahet kelan pero…
“Mark, tara na”
“Opo..”
Lumakad na den kame at sumakay sa eroplano.. Ilang minuto lang, nasa ere na kame. Malayong makayo kay Kate..
Binuksan ko ung regalo nya saken – keychain-sized teddy bear na may nakalagay na”Press Me”. Haha, Kate talaga, bigyan ba ko ng nagsasalitang teddy bear..
I love you Mark
Pumatak na naman ung luha ko. Ang saket pala talagang iwan ung mahal mo.
I love you love of my life. I love you Mark
Waah, bwisiet kang teddy bear ka, pinaiyak mo ko! Marinig ko lang ung boses ni Kate, naaalala ko na lahat. Maisip ko lang na baka may iba na sya pag balik ko, naiiyak na ko.
“Hoy Mark, kung iiyak ka wag mo namang iparining sa lahat. Baka isipin nila autistic ka.”
Pinilit kong tumigil pero hindi ko nagawa. Ganito pala ung pakiramdan na hindi mo kontrolado ung luha mo.
“Alam mo anak, kung mahal niyo talaga ang isa’t isa, makakapaghintay kayo. Mahihintay ka ni Kate. Kung kayo, kayo.”
Wa epek pa din ang pagpupumilit kong pigilin ung pag-iyak. Pesteng luha yan oh.
“Sige na, itulog mo na lang yan. Pag gising mo ok ka na.”
Pinikit ko ung mata ko.. Nakita ko ung mukha ni Kate.. Yung mata nya, ung ngiti nya…
I love you Mark
I love you Mark
I love you Mark
Pinakinggan ko lang ng paulet ulet ung boses nya hanggang sa makumbinsi ko ung sarili ko na mahal ako ni Kate at hihintayin nya ko. Mahal ako ni Kate. Hihintayin nya ko.
At pagbalik ko, we will live happily ever after…
Loner. Takot maging attached sa kahit na sino kase takot mawalan. Takot na baka mahulog at ma-inlove. Takot masaktan. Takot sa maraming bagay. Yan ako 3yrs ago. Yan ako bago sila dumating sa buhay ko.
Si Siege na nagturo saken na things arent always what they seem. Minsan we have to look, not just see dahil hindi lahat ng nakikita naten ganun na. There's always a story and reason behind what we see. And that's when we have to have faith in people. Kailangan naten magtiwala kahit minsan. Because of we dont, there's a big chance na pagsisisihan mo kung baket hindi mo man lang sya binigyan ng pagkakataong magpaliwanag kahit 5mins lang ung hinihingi nya.
Si Jane - ang kontrabidang nagturo saken kung pano lumaban. A living proof na people could really be mean when they're threatened at hindi lahat ng lesson sa buhay eh nakukuha sa mga kaibigan. Dahil minsan, may mga importante din tayong matututunan sa kaaway. At minsan din, good things happen because of the bad ones.
Si James. The guy who taught me na no matter how similar one person is to another, hinding hindi mo mahahanap sa isa kung ano ung nakita mo sa isa. Kahit gano pa sila ka-magkamuka o magkapareho. Kaya mali na hanapin mo sa isang tao ung mahal mo. You'll just end up fooling someone. And yourself as well.
At syempre si Mark. The ultimate love of my life. The guy who taught me one of the greatest lessons in life - kung pano magmahal ulet pagkatapos mong masaktan. Na hindi lahat ng tao sasaktan ka. And pain is really a part of life and love. Package deal yan. Hindi pwedeng wala ang isa. And so what kung masaktan ka? It only proves na tao ka. Chaka there's always a reason to smile even if the whole world seems to
crash down on me. And that reason is him.
Dalawang taon na din simula nung huli ko syang nakita. Nag-eemail kame, minsan YM. Minsan tumatawag den sya. Nung last birthday ko, pinadalan nya ko ng gift. Itong mga huling buwan lang kame walang communication. Busy daw sya sa studies nya at pagaasikaso sa business nila eh. Miss na miss na miss ko na sya. Pero kahet ilang taon pa abutin, hihintayin ko sya.
Dahil i can wait forever ang drama ng lola niyo ngayon...
Simula nung naging kame, yun na ung dream ko. Mag-debut ng kasama si Mark. Yung isayaw nya ko under the stars habang natutunaw ako sa tingin nya. Wala akong pakialam kung bongga man or hindi. Kahet nga muka lang kameng mga alipin sagigilid ok lang eh. Basta kasama ko sya. Kase pag nanjan sya, alam kong wala ng pwedeng maging mali.
Ayoko na nga sanang mag-debut kase walang kasiguraduhan kung dadating sya. Alam ko namang hindi din ako magiging masaya sa gabi na un kung wala sya eh. So bat pa kame gagastos at mag-eeffort na maghanda? Kaso si mapilit ang aking mudra. Hindi daw pwedeng hindi dahil nasa chan pa lang nya ko ehpinangarap na nya kong makitang mag-debut. So may magagawa ba ko? Wala. Eh di go. Debut kung debut.
Grabe, ang hectic ng preparations. Tawag dito, tawag dun. Punta dito punta dun. Ang daming aayusin. Venue, souveneir, gown, invitation, etc etc etc. Tapos may practice practice pa para dun sa kutilyon. And to think na inaasikaso ko sya kasabay ng prelims. Gudlak na lang kung hindi ako magmukang zombie sa laki ng eyebags ko db.
Pero kahet stressed out ako at mejo dying na ang kalagayan eh go pa din. Tntry ko namang ma-excite every now and then para matuwa si mama at para naman masulit ung libo libong ginastos para sa debut ko. So far ang pinakakinatutuwa ko dito eh yung gown. Wow talaga sa ganda.. Super balloon na color pink na madaming madaming bead works.. Naplano na talaga lahat. Kumpleto na din ung guest list, napamigay na ung invitations. Gawa na ung souveneir. Isa na lang talaga ang kulang. Yung prince charming ko.
Pero dumating man si Mark or hindi, the show must go on. And it did. This is it. Debut ko na. Grabe, ang ganda ganda ng lola nyo. I really look royalty tonight with the gown and hairstyle na pang princess with matching tiara, and all the jewelry.. Tipong fairy godmother pwede bang ganito na lang ako kaganda araw araw?!
Ang ganda den ng venue. Ang magical ng dating.. Every inch of the place was decorated with lights.. Tapos may petals everywhere.. Haha, para lang akong nasa dreamland..
Nagumpisa na ung program.. Ecort ko si papa na muka pang mangiyak-ngiyak.. Sows itay, ganun ba ko kaganda ngayong gabi para umiyak ka? Haha. Si mama naman hindi lang close to tears. Umiyak talaga. Natatawa na nga lang ako eh. Siguro chaka ko lang maiintindihan to pag ako na ung magulang.
Shempre pinakaaabangan kong part eh ung 18 gifts.. Wow ang dameng gifts. Bongga! At pinili ko talaga ung madaming anda para maganda ang mga regalo. Mwahahahaha!
Sumunod ung 18 wishes na mejo parang nakatulog ung maga tao at tipong kung hindi ako ung nakaupo dun at binibigyan ng wish eh malamang naghilik na ko. Sabi na eh, hindi ko na to dapat sinama. Hehe.
And of course, ang inaabangan ng lahat ng debutant maliban saken.. Ang 18 roses. At kung sa kanila, 18, saken 17 lang. Alam naman naten kung baket db. Dahan dahan ko ng naramdaman ung lungkot.. I felt so empty and incomplete. God, anong klaseng debut to, wala ung mahal ko. Maganda nga ako, hindi naman nya ko makikita. So ano pang silbi ng lahat ng to kung wala din ung magpapakumpleto ng gabi ko?
"Iniisip mo si Mark no anak? Alam mo, madami pang pagkakataon na pwede kayung magkasama. Isa pa, hindi pa naman tapos yung gabi db?"
"Pa naman, alam mo namang hindi sya dadating eh. Wag mo na ko paasahin."
"Dumating man sya o hindi, maganda ka pa den. Ngiti na anak. Tandaan mo, hindi pa tapos ang gabi.."
"Ha? Ano - ?"
"Next in line is a dear friend.. Blah blah blah.. "
No comments:
Post a Comment